Ένα από τα δυσκολότερα πράγματα για τους γονείς ενός εφήβου, είναι το πώς να διαχειριστούν το γεγονός ότι πρέπει σιγά-σιγά να του δώσουν παραπάνω ελευθερία. Η ελευθερία είναι κάτι το απαραίτητο για τους εφήβους, κάτι που θέλουν και ταυτόχρονα χρειάζονται, για τη σωστή τους ψυχολογική, συναισθηματική, και κοινωνική εξέλιξη. Ένα σωστό επίπεδο ελευθερίας αυξάνει την αυτονομία του έφηβου παιδιού και του δίνει σημαντικά εφόδια για το μέλλον. Το κλειδί είναι να πετύχουμε τη σωστή ισορροπία μεταξύ προστασίας και ελευθερίας.
Το αίσθημα ευθύνης ενός γονιού προς το παιδί του είναι τεράστιο. Ως ενήλικες, γνωρίζουμε πολύ καλά τους κινδύνους που υπάρχουν στον κόσμο και το ένστικτό μας είναι να προστατεύσουμε το παιδί μας από αυτούς με κάθε τρόπο. Όταν το παιδί μας είναι μικρό, αυτό είναι κάτι το απλό, εφόσον εκ των πραγμάτων ελέγχουμε λίγο-πολύ τα πάντα σε σχέση με τη ζωή του, όπως για παράδειγμα το τι θα φάει και πότε, τι ώρα κοιμάται, πόση ώρα θα βρίσκεται εκτός σπιτιού κ.ο.κ. Με την είσοδο στην εφηβεία, όμως, τα πράγματα αλλάζουν και οι έφηβοι αρχίζουν να ζητούν παραπάνω ελευθερία, όπως για παράδειγμα εξόδους με τους φίλους τους. Δυστυχώς, δεν υπάρχει απόλυτος κανόνας όσον αφορά το πόση ελευθερία πρέπει να δώσουμε στο παιδί μας σε κάθε ηλικία. Η ελευθερία που δίνουμε θα πρέπει να είναι ανάλογη της ηλικίας αλλά και της ωριμότητας του παιδιού μας, και είναι κάτι το οποίο θα πρέπει σταδιακά να αυξάνεται. Η κουβέντα με το έφηβο παιδί μας είναι εξαιρετικά χρήσιμη, και θα πρέπει να του εξηγήσουμε ότι η ελευθερία είναι ένα προνόμιο το οποίο κερδίζεται. ‘Ετσι, εάν για παράδειγμα επιτρέψουμε στο 13χρονο παιδί μας μία Παρασκευή βράδυ να πάει σινεμά μόνο με τους φίλους του με την προϋπόθεση ότι θα είναι σπίτι στις 10.30 μμ, και εκείνο επιστρέψει στην ώρα του, δεν έχουμε λόγο να μην του το ξανα-επιτρέψουμε την επόμενη εβδομάδα. Εάν, από την άλλη, καθυστερήσει μία ώρα να επιστρέψει χωρίς να υπάρχει εύλογη αιτία, τότε ίσως θα πρέπει να μειώσουμε ελαφρώς την ελευθερία που δώσαμε, και το 10.30μμ να γίνει 10.00μμ, έως ότου μας αποδείξει το παιδί μας ότι μπορεί να διαχειριστεί την επιπλέον ελευθερία που του δίνουμε. Ο συνεχής και ανοιχτός διάλογος, με σεβασμό πάντα στην προσωπικότητα και τις ανάγκες του παιδιού μας, είναι ο καλύτερος τρόπος να “διαπραγματευτούμε” ένα επίπεδο ελευθερίας αποδεκτό και για τις δύο πλευρές.
Το σίγουρο είναι ότι δεν μπορούμε να αφήσουμε τους φόβους μας να μας κυριεύσουν και να περιορίσουμε υπερβολικά την ελευθερία του παιδιού μας, διότι το μόνο που θα πετύχουμε είναι να έχουμε άνευ λόγου εντάσεις στο σπίτι. Εάν το παιδί μας δε μας έχει δώσει λόγους να μην το εμπιστευόμαστε και εφόσον έχουμε φροντίσει στο μέτρο του δυνατού για την ασφάλειά του, θα πρέπει να κάνουμε την προσπάθεια να ξεπεράσουμε τους φόβους μας και να του αφήσουμε το χώρο και την ελευθερία που χρειάζεται στη ζωή του, για την ομαλή ανάπτυξη της προσωπικότητάς του.
